Arda Turan’dan Lionel Messi itirafı: “Çok hudut bozucuydu”

ikas Eyüpspor Teknik Yöneticisi Arda Turan, The National gazetesinden Andy Mitten’a açıklamalarda buldu. HT Spor’un derlediği Arda Turan’ın açıklamaları şöyle:

“Luis Enrique benim idolüm”

Bir teknik yönetici olarak hayat nasıl?

Bir teknik yönetici olarak bu türlü bir hayat süreceğimi düşünmemiştim. Şayet çalışmak istiyorsanız, 24 saat çalışabilirsiniz. Bu o denli bir iş ki. Her vakit düşünüyorsunuz. 11 oyuncunuz, 11 rakibiniz, beş değişiklik hakkınız var. Ayrıntılara girersem, 24 saat kâfi değil. Guardiola, Klopp, Arteta, onlar bu sporun dahileri ve onları takip etmeye, oynanan tüm farklı sistemleri görmeye çalışıyorsunuz lakin öbür yandan Barcelona’dan eski teknik yöneticim Luis Enrique var. PSG’de Kylian [Mbappe], Messi ya da öteki oyuncularla ne yaptığına bakmıyorum, İspanya ulusal ekibiyle ne yaptığına bakıyorum. Grubu yarı finalde (2021’de) İtalya’ya yenildi fakat mükemmel, olağanüstü bir maçtı. Ofansif olarak Luis Enrique benim idolüm. Ferdî olarak da onu seviyorum. O benim kalbimde. Şayet bir sorunu varsa bunu yüz yüze söyler, hakikat formda. Sert, adil. Geçen yıl eşim ve çocuklarım Türkiye’nin güneyinde bir teknede tatildeydiler. Benim tekneme hakikat yüzdü ve ‘Arda!’ diye bağırdı. Ben orada değildim. Beni görmeye geldi.

“Galatasaray benim en büyük aşkım”

“Bize çocukluğunuzu anlatın”

Ailemden gelen her şeye sahiptim. Babam Türk Hava Yolları’nda yer hizmetlerinde çalışıyordu. Annem mesken hanımıydı. İkisi de uygun birer Galatasaray taraftarıydı. Galatasaray benim en büyük aşkım. Tahminen River Plate ya da Boca Juniors’ı tutan biri anlayabilir. Ben 11 yaşındayken top toplayıcı oldum. Ünlü bir top toplayıcı! Topu [John Arne] Riise’ye verdim, o da Emile Heskey’e verdi ve gol oldu. Kusur yaptığım için çok hayal kırıklığına uğramıştım. Georgi Hagi’nin Galatasaray’daki son maçından bir fotoğraf da var. Golü atmıştı ve golü alkışlayan bir top toplayıcı çocuk vardı. Ben!

Galatasaray’a gençken katıldım. Mahallede oynuyordum. Sakatlanmıştım ve kenarda oturuyordum. Dokuz yaşındaydım. Bir çocuk bana geldi ve “Futbol oynamak ister misin?” dedi. Ben de ona Galatasaray’da oynamanın hayalim olduğunu söyledim. Bana Galatasaray akademisi için bir kart verdi. Gittim ve seçildim. Haziran 99. Ağustos ayında makus bir zelzele oldu. Makus bir periyottu, birçok insan öldü. Geceleri beşerler için dua ederdim, ancak tıpkı vakitte benim vaktim geldiğinde yalnızca bir idmanda başarılı olmak için de dua ederdim. Hayattan tek istediğim buydu, tek bir idmanda düzgün oynamak. Eylül ayında, birinci idmanımız.

“Fenerbahçe ve Galatasaray ortasındaki rekabet güzel bir devirden geçmiyor”

Ben de âlâ bir öğrenciydim lakin Galatasaray maç kaybettiğinde duygusal olarak darmadağın oluyordum. Fenerbahçe ve Galatasaray’ı destekleyen arkadaşlarım vardı. Ben de başka grupların haklarına ve öbür ekiplere hürmet duyulması gerektiğine inanıyorum. Fenerbahçe ve Galatasaray ortasındaki rekabet yeterli bir periyottan geçmiyor. Saha içinde olanlardan çok saha dışında olanları konuşuyoruz ve bu âlâ bir şey değil.

“O alanda Messi gibiydim”

“Galatasaray’ın A grubuna girdiğinizde neler hissettiniz?”

Kendimi bir harika kahraman üzere hissettim. Birinci sefer bir Şampiyonlar Ligi ön eleme maçında oynadım. Lider bize ekonomik kriz yaşadığımızı söyledi. Kazanırsak paramızı alacağımızı söyledi. Kazanamazsak da beş ay sonra paramızı alacaktık. 5-2 kazandık ve ben iki gol atıp iki asist yaptım. Taraftarlar benim adımı söyledi. Bu yüzden kendimi bir harika kahraman üzere hissettim ve taraftarların hayallerini paylaştım.

Bu yalnızca Galatasaray için değildi. 2009 yılında Dünya Kupası elemelerinde o alanda İspanya’ya karşı oynadık. Sonraki yıl Dünya Kupası’nı kazanacak gruba karşı 1-2 kaybettik lakin ben kendimi Messi üzere hissediyordum. 21 yaşındaydım lakin kendimi işveren üzere hissediyordum. Ramos, Pique, Xabi Alonso, Torres, Xavi vardı. Xabi Alonso’nun gol attığı 62. dakikaya kadar öndeydik, akabinde 92. dakikada Albert Riera golü attı.

O stadyumu çok severdim. Eski stadyumun son prensi, son kaptanıydım. Küçüktü ancak öteki gruplar için cehennem üzereydi. “Cehenneme güzel geldiniz!” Manchester United’ı destekliyorsanız bunu bilirsiniz. 3-3, 0-0. Birinci sefer memnunluk gözyaşları dökmüştüm. Altı yaşındaydım ve İngiltere’deki maçı televizyondan izliyordum. Peter Schmeichel insanlara üç gol yemeyeceğini söylemişti ve üç gol yedi. Manchester United’a hürmet duyuyorum, büyük bir kulüp lakin Şampiyonlar Ligi’nde oynayabilmemiz için United’ı Avrupa’dan elemek büyük bir olaydı.

“Rekor fiyatla transfer oldum”

“Atletico Madrid için Galatasaray’dan neden ayrıldınız?”

Bir üst düzeyde test edilmek istedim. Daha 20 yaşındayken gitme talihim vardı lakin Galatasaray’a yardım etmek istediğim için erteledim. 24 yaşıma geldiğimde sakatlanmıştım ve biraz daha güçsüzdüm. Bu makûs bir şeydi ancak gitmeme yardımcı oldu zira en güçlü halimde değildim. Galatasaray ayrıyeten benim için çok para aldı, bir Türk oyuncu için rekor bir fiyattı.

“Simeone ile evvel hürmet, sonra sevgi”

“İstanbul’dan Madrid’e gitmek büyük bir değişim. Güç oldu mu?”

İlk altı ay lisan bilmediğim yeni bir yerdeydim fakat birinci teknik yöneticim Gregorio Manzano bana çok yardımcı oldu. Sakin, sempatik bir adamdı. Güzel oynuyorduk ve maçlarımızda çok gol atıyorduk lakin çok fazla kaybediyorduk. Sonra Cholo’ya [Diego Simeone] geçtik. Birinci o olsaydı tahminen daha güç olurdu zira benim karakterim kolay değil.

Ama her vakit Avrupa Ligi’ni kazanabileceğimizi hissettim (2012’de). Küme etabında Celtic’le oynadık ve ben düzgün oynadım. Sonra Cholo geldi (Aralık 2011’de). Vay canına. Mantaliteyi çabucak değiştirdi. Ne adamdı lakin. Her gün bize savaşmamızı, savaşmamızı, savaşmamızı söylerdi. Hepimize şöyle kaygısı: ‘Siz Messi değilsiniz, bu yüzden savaşmalı, çalışmalı ve sizden daha yeterli olan oyuncuların düzeyine yaklaşmalısınız. Kalbinizle ve başınızla oynayın. Biz birlikte bir aileyiz. Kendinizi düşünmeyin, grubu düşünün. Cholo idaresinde çok çalıştık, 4-4-2 ya da 4-5-1’i denedik. Bize şayet her şeyimizi verirsek her maçı kazanma talihimiz olduğunu söyledi. Çok şey öğreniyordum ve Cholo’nun hürmetini kazandığımı hissediyordum, tıpkı onun bana hürmet duyduğu üzere. Evvel hürmetti, sonra sevgi oldu.

“Vatikan’da Papa’yı görmeye giderdik”

Atletico’da kiminle oynadığımızın bir ehemmiyeti yoktu, kadro olarak oynuyorduk. Şayet yedeksem, konumumdaki oyuncuya dayanak olurdum. Dürüstçe. Raul Garcia ya da Diego Costa ise onları teşvik ederdim. Hepimiz arkadaş olduk. 2012’de Avrupa Ligi’ni kazandık ve kimsenin dokunamayacağı 16 kişilik bir kadro olduğumuzu hissettim. Her şeyi birlikte yapardık; yabancılara muhtaçlığımız yoktu. Kendi evlerimizde parti yapardık, diğerlerine muhtaçlığımız yoktu. Olağanüstü bir grup ruhumuz vardı. Vatikan’da Papa’yı görmeye giderdik ve Katolik olmamama karşın ben de giderdim. Ben dua ettiğimde öbürleri bana hürmet duyar ve benden bir şeyler öğrenmeye çalışırlardı.

Bir defasında Los Angeles’taki bir maça giderken televizyonda Real Madrid’i izlemiştik. Segovia’da her gün sabah 7’de başlayan güç ve kondisyon idmanı yapıyorduk. Oyuncularının güneş gözlükleri ve şık kıyafetleri vardı. Cholo şöyle dedi. ‘Burası Madrid. Ya da Barcelona. Bunu yapabilirler. Siz onlar kadar yetenekli değilsiniz, bu yüzden onlar Los Angeles’a güneş gözlükleri ve kadro elbiselerle uçarken, onlarla savaşabilmemiz için çok çalışmanız gerekiyor. Ve bunu yaptığınızda, Los Angeles’a güneş gözlüğü takarak uçabilirsiniz”.

“Mayıs ayında İstanbul’a gelecekler”

2013-14 döneminde Atletico Madrid, La Liga’daki Barcelona ve Real Madrid ikilisinin monopolünü kırarak son gün Camp Nou’da 98.000 taraftarın önünde şampiyonluğu kazandı. Yalnızca beraberliğe gereksinimimiz vardı ancak Cholo bize ‘Oraya kazanmak için gidiyoruz’ dedi. Ve Diego Godin golü attı [Diego Godin hakkında bir müzik söylemeye başladı]. Ondan evvel 23 dakika sonra sahayı terk ettim. Sakatlanmıştım. Soyunma odasında ağladım. Üzgün ve gergindim ve grubu izlemek istemedim. Barcelona’nın konutunda ne kadar güçlü olduğunu biliyorum. Forma giyen adam “Gol!” diye bağırdı. Godin. Dışarı çıktım. Şampiyon olmuştuk. Tüm bu çocuklarla hala irtibat halindeyim, Mayıs ayında İstanbul’a beni görmeye gelecekler. Hepsini özlüyorum. Gabi, Tiago, ne oyuncu lakin, çok zeki, David Villa, Courtois, Koke. Önderlerle doluyduk. Ben çılgın bir adamım ve beden dilim herkesin ilham alması için kâfi. Ekibim için savaşırdım, sorun olmazdı ve yürekli oyunculardan oluşan bir kadroda oynadım.

“Leicester’a hürmet duyuyorum ancak…”

Leicester City’nin kazandığı Premier Lig şampiyonluğuna hürmet duyuyorum lakin dürüst olmak gerekirse Atletico’nun daha değerli olduğunu düşünüyorum. Futbol tarihinin en büyüğü. Madrid’de Ronaldo, Bale, Benzema; Barcelona’da Messi, Neymar, Suarez vardı. Tarihin en güzel iki büyük ekibiydiler. Şampiyonlar Ligi’ni kazanıyorlardı lakin biz onları yenerek şampiyon olduk. Her hafta kazanmamız gerekiyordu zira onlar her hafta kazanıyordu. Bilbao’ya giderdik ve Athletic’i 1-0 yenerdik. Çok zordu. Barcelona’nın Sevilla’da kaybetmesini umardık, güç bir maçtı. 4-1 kazanırlardı ve her hafta hayallerinizi öldürürlerdi. Real Madrid’in Osasuna’yı yenmemesini umardık… 4-0 kazanırlardı. Bu her hafta oluyor üzereydi ancak Cholo bize maç maç gitmemizi söyledi. Elbette Barcelona ve Real Madrid’e karşı kaybedemezdik. Barcelona’yla iki defa berabere kaldık. Real Madrid’i deplasmanda 1-0 yendik.

“Barça’ya gitmem gerekiyordu”

Atletico’daki onca muvaffakiyetten sonra neden Barcelona’ya (2015’te) gittim ve bir kere daha tarihin en kıymetli Türk oyuncusu oldum. Paslaşmaya, tiki takaya aşıktım, Luis Enrique ve Guardiola artık bunun geliştirilmiş bir versiyonunu oynuyordu ve Barcelona Messi, Dani Alves, Xavi, Iniesta, Pique, Busquets ile üçlemeyi yeni kazanmıştı. Luis Enrique teknik yöneticiydi. Şayet onlarla mukavele imzalamasaydım hayatımda bir şeyler eksik kalacaktı. En düzgünlerden bir şeyler öğrenebilirdim ancak Barcelona’nın reşit olmayan oyunculara transfer yasağı nedeniyle birinci altı ay oynamama müsaade verilmedi.

“Altı ay boyunca bunu izlemek çok hudut bozucuydu”

Messi’yi oynarken görmek hayatımdaki en hoş şeylerden biri olsa da altı ay boyunca bunu izlemek çok hudut bozucuydu. O tarihteki en düzgün oyuncu ve Cristiano’ya [Ronaldo] da çok hürmet duyuyorum. Messi ile oyunun her dakikasını denetim edebilirsiniz. Şayet pas vermek isterse bunu herkesten daha uygun yapabilir. Pres yapmak isterse de tıpkı halde. Ya da başla vurmak isterse, tekrar tıpkı. Penaltılar, özgür vuruşlar ya da defansın gerisine sarkmak isterse bunu herkesten daha yeterli yapabilir. Şayet kalede oynasaydı muhtemelen en güzeli olurdu. Onunla oynamaya başladım, Barcelona’daki ikinci dönemimde 54 gol attı. Ben 30 maçta 13 gol attım.

Benim misyonum ona topu mümkün olduğunca kaleye yakın, en tehlikeli olduğu konumda vermekti. Messi, her vakit top sürmek isteyen Neymar ve Suarez’in gerisinde makus oynamak imkansızdı. Neymar ve en yeterli forvetlerden biri olan Suarez geriye fazla koşmadığında Barcelona daha az tesirliydi. Ve Iniesta’yı kaybetmek Barcelona için büyük bir kayıptı.

“Simeone’ye karşıysanız, düşmanısınız”

Barcelona için Atletico ile oynamak çok zordu ve tam karşıtı de geçerliydi. Birbirimiz hakkında çok şey biliyorduk; küçük ayrıntıları biliyorduk. Her dönem birebir oyuncularla oynuyorduk. Atletico’ya karşı oynamaya gittiğimde Simeone maç boyunca düşmanca davrandı. Zira Simeone’ye karşıysanız ona karşısınız demektir. Ancak onunla birlikteyken o yalnızca sizin için en düzgününü isteyen mükemmel bir insan.

“Bir gün Türkiye’de futbolu değiştireceğim”

“Bir antrenör olarak nasıl birisiniz?”

Defansif olarak Simeone’den, ofansif olarak da Luis Enrique’den öğrendim. Galatasaray’da Fatih Terim’i hamle fikirleri için ve Guus Hiddink’i de oyuncularına karşı itidalli olduğu için anmalıyım. Ben gencim ve alandaki tüm sıkıntıları çözmeyi öğrenmem gerekiyor.

Oyuncularıma karşı çok dürüstüm, palavra söylemem. Benden yardım isterlerse her vakit yanlarındayım. En yeterli futbolcular olmayı hayal ettiklerini biliyorum, bu yüzden onlara bunu nasıl yapacaklarını olumlu bir halde göstermeliyim. İnançlı ve keyifli bir oyun yeri yaratmalıyım. Lakin Türkiye’deki futbol stilini ve zihniyetini değiştirmek istiyorum. Ve değiştireceğim de. Bir gün bir Türk kadrosunun bir Avrupa kupası kazanacağına inanıyorum. Bu benim hayalim, ister bir kulüp için ister ulusal kadro için olsun. Ülkem için 100 kere oynadım ve her seferinde seçilmek için seçmeleri geçtiğimi hissettim. Bir hazırlık maçı bile olsa hayatımın son maçıymış üzere oynadım zira bir sonraki maça seçilmeyeceğimden telaşlıydım.

“Avrupa’dan takip ediliyoruz”

Gelecekte de oynadığım kulüplerde antrenörlük yapmak istiyorum. Avrupa’da çalışma hayalim var ve Eyüpspor ile son iki yılda başardıklarımız futbol dünyasının dikkatini çekti. Biz birinci sefer en üst ligde uğraş eden küçük bir kulübüz. Buna rağmen ligde beşinci sıradayız ve birçok istatistiki kategoride en düzgün gruplar ortasında yer alıyoruz. Burada bir futbol kültürü oluşturmaya çalışıyoruz. Vakit zaman Avrupa kulüplerinin ilgisini duyuyorum. Dünya futbolunu yakından takip ediyorum. Oyun çok süratli gelişiyor ve bu sürate ayak uydurmak çok kıymetli. Bu yüzden kendimi geliştirmeye ve adapte olmaya çalışıyorum. Fakat oyunun hala sokaklarda oynadığımız oyun olduğunu her vakit hatırlamalıyız. Şayet bu duyguyu kaybedersek o vakit oyundan aldığımız keyfi de kaybederiz. Ve Türkiye’de çok fazla vakit saha dışında olan şeyler için arbede etmekle geçiyor. Saha içinde olanlara odaklanmaya geri dönmeliyiz.